MIJN STAGEPLEK
Door: Milou
Blijf op de hoogte en volg Milou
08 Maart 2017 | Suriname, Paramaribo
Ik zit nu in mijn 5de stageweek en dacht laat ik ook eens wat vertellen over mijn stage i.p.v. alleen maar over de leuke dingen die ik hier doe.
Ik loop stage bij Kangoeroe Community School. Dit is een particuliere school dus voor de mensen die meer geld te besteden hebben hier in Suriname. Aangezien het niet heel goedkoop is om je kind op deze school te plaatsen qua werkloon wat ze hier verdienen. En er zijn ook nog veel extra kosten die erbij komen voor uitjes en extra werkzaamheden.
Ze hebben hier namelijk een basisschool een kinderdagverblijf en een NSO (naschoolse opvang) bij elkaar. Het kinderdagverblijf bestaat uit meerdere groepen van verschillende leeftijden. Ik loop stage op de Phoebeer groep. Dit is een groep van 24 kinderen in de leeftijd van 3 en 4 jaar oud. Hier staat 2 vaste leidsters op de groep. Zij wisselen de dagen met elkaar af. De een werkt van 7 tot 3 en de ander werkt van 9 tot 5. Ze werken hier wel 5 dagen in de week. Mocht er iemand met verlof willen dan staat de ander er alleen voor. Mocht het zo zijn dat diegene dan van 7 tot 3 werkt dan worden na 3 uur de kinderen bij iemand anders op de groep gezet.
De kinderen mogen vrij weinig bij mij op de groep. Ze moeten veel stil zitten en luisteren. En als ze dat niet doen dan worden de leidsters boos en gaan ze schreeuwen. Er zijn wel hoeken in de groep waar de kinderen kunnen spelen, alleen mogen de kinderen dit niet vaak. En als ze er dan wel in spelen dan moeten ze wel stil spelen anders dan wordt er gezegd dat ze druk zijn en dan moeten ze weer opruimen. Alleen wat ze bij mij op de groep onder druk verstaan, versta ik niet als druk. De kinderen kunnen hun ei niet kwijt omdat ze de hele dag als nette kinderen stil moeten zitten. Alleen kunnen kinderen van 3 dat nog niet terwijl ze hier vinden dat dat al wel moet. De klas is ingericht alsof het een klaslokaal is, aangezien de kinderen allemaal hun eigen stoel hebben waar ze altijd aan moeten zitten.
’s Ochtends mogen ze vaak wel met de blokken spelen. Er worden dan een paar blokjes op de tafels gelegd en de kinderen mogen hier dan mee spelen. Maar dit moet wel aan hun tafel gebeuren en ze mogen dan niet opstaan. Ook mogen ze niet naar iemand anders zijn tafel lopen om daar een blokje te pakken.
Kinderen mogen over het algemeen ook niet huilen, want dan wordt er gezegd ga maar naar de baby’s toe. Alleen baby’s huilen. Dat is best heftig, aangezien ik dan vaak een kind wil troosten maar dan wordt er tegen mij gezegd van doe maar niet want dan blijft die de hele tijd huilen. Terwijl ik het idee heb dat die kinderen even een knuffel nodig hebben en dan is het weer goed.
Over het algemeen spelen ze ook niet echt met de kinderen. Ze zitten vaak achter hun bureau of op een stoel en zeggen dingen tegen de kinderen. Maar echt tussen de kinderen zitten en meespelen doen ze niet. Laatst waren kindjes aan het bellen met houten blokjes en vroeg ik wie ze aan het bellen waren. Toen moest ik natuurlijk ook even mijn ouders bellen van de kindjes en dat deed ik dus ook. De leidsters keken mij gek aan van wat doe jij nou, even laten probeerde de kindjes het ook bij de juffen van de groep en die keken een beetje onwennig van wat moet ik hier mee.
Het lijkt nu net alsof ze hier helemaal niet lief met de kinderen omgaan, maar dat doen ze wel. Alleen is het op een hele andere manier als ik gewend ben. De opleiding hier van de leidsters duurt maar 9 maanden en dan mogen ze hetzelfde werk doen als waar wij in Nederland 3 jaar voor moeten studeren. Vandaar dat ze nu ook extra bijscholing krijgen vanuit de kinderopvang zelf. Hierdoor merk je toch dat ze een andere manier van handelen hebben. Maar toch heb ik het hier erg naar mijn zin, aangezien de kinderen altijd super vrolijk naar mij toe komen als ik er weer ben!
De volgende keer zal ik meer vertellen, maar anders wordt het zo’n lang verslag.
Ik loop stage bij Kangoeroe Community School. Dit is een particuliere school dus voor de mensen die meer geld te besteden hebben hier in Suriname. Aangezien het niet heel goedkoop is om je kind op deze school te plaatsen qua werkloon wat ze hier verdienen. En er zijn ook nog veel extra kosten die erbij komen voor uitjes en extra werkzaamheden.
Ze hebben hier namelijk een basisschool een kinderdagverblijf en een NSO (naschoolse opvang) bij elkaar. Het kinderdagverblijf bestaat uit meerdere groepen van verschillende leeftijden. Ik loop stage op de Phoebeer groep. Dit is een groep van 24 kinderen in de leeftijd van 3 en 4 jaar oud. Hier staat 2 vaste leidsters op de groep. Zij wisselen de dagen met elkaar af. De een werkt van 7 tot 3 en de ander werkt van 9 tot 5. Ze werken hier wel 5 dagen in de week. Mocht er iemand met verlof willen dan staat de ander er alleen voor. Mocht het zo zijn dat diegene dan van 7 tot 3 werkt dan worden na 3 uur de kinderen bij iemand anders op de groep gezet.
De kinderen mogen vrij weinig bij mij op de groep. Ze moeten veel stil zitten en luisteren. En als ze dat niet doen dan worden de leidsters boos en gaan ze schreeuwen. Er zijn wel hoeken in de groep waar de kinderen kunnen spelen, alleen mogen de kinderen dit niet vaak. En als ze er dan wel in spelen dan moeten ze wel stil spelen anders dan wordt er gezegd dat ze druk zijn en dan moeten ze weer opruimen. Alleen wat ze bij mij op de groep onder druk verstaan, versta ik niet als druk. De kinderen kunnen hun ei niet kwijt omdat ze de hele dag als nette kinderen stil moeten zitten. Alleen kunnen kinderen van 3 dat nog niet terwijl ze hier vinden dat dat al wel moet. De klas is ingericht alsof het een klaslokaal is, aangezien de kinderen allemaal hun eigen stoel hebben waar ze altijd aan moeten zitten.
’s Ochtends mogen ze vaak wel met de blokken spelen. Er worden dan een paar blokjes op de tafels gelegd en de kinderen mogen hier dan mee spelen. Maar dit moet wel aan hun tafel gebeuren en ze mogen dan niet opstaan. Ook mogen ze niet naar iemand anders zijn tafel lopen om daar een blokje te pakken.
Kinderen mogen over het algemeen ook niet huilen, want dan wordt er gezegd ga maar naar de baby’s toe. Alleen baby’s huilen. Dat is best heftig, aangezien ik dan vaak een kind wil troosten maar dan wordt er tegen mij gezegd van doe maar niet want dan blijft die de hele tijd huilen. Terwijl ik het idee heb dat die kinderen even een knuffel nodig hebben en dan is het weer goed.
Over het algemeen spelen ze ook niet echt met de kinderen. Ze zitten vaak achter hun bureau of op een stoel en zeggen dingen tegen de kinderen. Maar echt tussen de kinderen zitten en meespelen doen ze niet. Laatst waren kindjes aan het bellen met houten blokjes en vroeg ik wie ze aan het bellen waren. Toen moest ik natuurlijk ook even mijn ouders bellen van de kindjes en dat deed ik dus ook. De leidsters keken mij gek aan van wat doe jij nou, even laten probeerde de kindjes het ook bij de juffen van de groep en die keken een beetje onwennig van wat moet ik hier mee.
Het lijkt nu net alsof ze hier helemaal niet lief met de kinderen omgaan, maar dat doen ze wel. Alleen is het op een hele andere manier als ik gewend ben. De opleiding hier van de leidsters duurt maar 9 maanden en dan mogen ze hetzelfde werk doen als waar wij in Nederland 3 jaar voor moeten studeren. Vandaar dat ze nu ook extra bijscholing krijgen vanuit de kinderopvang zelf. Hierdoor merk je toch dat ze een andere manier van handelen hebben. Maar toch heb ik het hier erg naar mijn zin, aangezien de kinderen altijd super vrolijk naar mij toe komen als ik er weer ben!
De volgende keer zal ik meer vertellen, maar anders wordt het zo’n lang verslag.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
